O músico pontevedrés asina un traballo cheo de sensibilidade e crúa poética que procura acougo en ritmos luminosos e na súa elegante voz
26 abr 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Que marabilla de disco nos vén de entregar Anxo Araújo. Do melloriño que se ten rexistrado en Galicia en moito tempo. Entre outras cousas porque te afasta das sonoridades máis ao uso na actual escena para entregarse voluptuosamente a ese gran esquecido —por non dicir marxinado— no recente devir da música galega: o pop. Un pop elegante e ao tempo complexo. Luminoso pero enchido de contido. De accesible escoita e sublime arquitectura. Aprender a bailar, que así se titula este segundo traballo de Anxo Araújo, é un deses discos que un non entende que non lle poidan gustar a alguén.
Un disco para días felices. Ou, se cadra, mellor, un disco que converte calquera día en feliz. «Tal vez os días felices son os que estamos agora a contemplar con ollos fundidos», canta el nunha das cancións.
A pesar de ser este un álbum máis luminoso que o seu primeiro, aquel fascinante Plan de urbanismo para un novo couto mixto, e mesmo no que asoman ritmos bailables, non abandona Anxo Araújo a súa condición de outsider. Supoño que inxustamente. Non debería o autor dun disco como este Aprender a bailar manexarse polo extrarradio. Por moito que el prefira fuxir da xungla. Ou crear a súa propia. Coas súas particulares lendas e fantasías. Como a dese «peixe que en ave se transformou», do que fala en Bestiario. Como os «paraísos con aroma de herba e sal» que evoca en Area maior.
«Eu fago a música que fago. Teño que ser honesto comigo mesmo», comenta cando se lle pregunta por esa vocación de ir contracorrente. «Este é un disco persoal, non é un disco de grupo. Polo tanto é un reflexo de min mesmo neste momento», engade.
Un reflexo que difire en función do lado do prisma dende o que se mire. Ou se escoite. Hai cancións cheas de desapego e de dor —«algunhas están escritas en momentos moi duros», confesa—, pero tamén as hai cheas de esperanza e de celebración. «Gústame contar as cousas como resoltas e alegres. Pensa que eu teño despois que andar por aí cantando estas cancións. Sería tremendo se todo fose traxedia».
No estritamente musical, Aprender a bailar vén determinado polas percusións, os ventos e os sintetizadores. Sempre ao amparo dese pop sofisticado e ao tempo amable. Asoman tamén por momentos reminiscencias do folk e da música tradicional galega. Como pode ser o caso de Coplas ao desapego. «Ese tema é un intento de facer unha xota levada ao meu terreo», explica. E mesmo gañan presenza certos ritmos latinos. «En Area maior, sen querer, fixen un reguetón», conta Araújo, ao tempo que explica que nunca parte dunha meta preconcibida á que levar a canción. «O tema vaime pedindo cousas e eu voullas buscando».
Aprender a bailar é un disco cheo de luz e de vida. Un disco sen imposturas, no que non atoparás falacia ningunha. Un disco preñado dunha poética tan persoal como enfeitizante. Un disco que «deixa espido o teu corazón e no noso un veleno».
- A CORUÑA. MARDI GRAS. MARTES 30. 22 H. 12 EUROS
- CAMBADOS. KRAZZY KRAY. MÉRCORES 1. 22.30H. 10 EUROS